Het Verhaal van Milou

Mijn naam is Milou,

32 jaar, en op het moment van schrijven rond ik mijn traject als zorgvrager bij Zorg-Los af. In de zomer van 2018 kwam ik op eigen initiatief terecht op de Terschellingkade. Ik was op zoek naar een dagbesteding, nadat ik al een jaar thuis zat in de ziektewet. Ik was compleet vastgelopen vanwege mijn persoonlijkheidsstoornis, onbehandelde trauma’s en verslavingsproblematiek.

Eigenlijk had ik een contra-indicatie. Toch wilde Zorg-Los mij een kans bieden, omdat ik open stond voor hulp. Zo begon ik inderdaad met dagbesteding met daarnaast ambulante begeleiding.

Toen ik een maand in zorg was, had ik beschreven hoe een dag er voor me uitzag. Dat ging zo: alles is een uitdaging. Ontbijten, tanden poetsen, lunch maken en gaan naar therapie of Zorg-Los. Het liefst zou ik eigenlijk in een hoekje willen kruipen en mezelf daar verwaarlozen en weg laten kwijnen. En alhoewel ik dat het liefst zou willen, weet ik dat ik mezelf uit dat hoekje moet trekken en de deur uit moet gaan.

Als ik bij Zorg-Los kom, krijg ik aandacht, complimentjes, wordt er gevraagd of het wel met me gaat. Hier zijn er mensen die me willen helpen; dat is nieuw voor me en lastig. Ik probeer de prikkels te verdragen; te ervaren dat ik er doorheen kom en zo mijn dagen steeds langer te maken (...)

Waar ik eigenlijk al jaren naar op zoek was bij therapie, vond ik bij Zorg-Los: leren functioneren in het hier en nu. Ik leerde door te zetten. Ik leerde te vertrouwen op mezelf én op de ander, mijn emoties te doorstaan en me open te stellen voor hulp. We creëerden stabiliteit en een plek waar ik steun kreeg, zodat ik daarnaast bij therapie eindelijk mijn trauma’s uit mijn kindertijd durfde te verwerken. Daar wilde ik het eerder nooit over hebben, omdat ik het zo beangstigend vond. Want emoties, die begreep ik niet. En daar had ik er juist heel veel van!

Naast de dagbesteding kreeg ik ambulante begeleiding, tegen mijn verwachtingen in. Mijn eerste begeleider sloot precies aan bij wat ik op dat moment nodig had. Ik voelde me erg onveilig en was ver verwijderd van mijn eigen gevoel. Zij benoemde wat ze bij mij zag, waardoor ik mezelf steeds beter leerde kennen. Daarnaast gaf ze me de tijd en ruimte om stapjes te zetten. Uiteindelijk werd het wel te veilig, dus om nog verder te komen had ik een andere begeleider nodig. Een die mij meer uitdaagde en me voor mezelf op liet komen. Hij stoomde me klaar om de “boze buitenwereld” weer aan te kunnen, waar ik mijn grenzen moet kunnen voelen en aan kunnen geven.

Hoe graag ik vaak dus niet naar de dagbesteding wilde komen, omdat ik zo gewend was om te vermijden, toch was ik er altijd. Want bij Zorg-Los was het veilig. Ik was soms zelfs niet weg te krijgen aan het eind van de middag! De keren dat ik het moeilijk vond om de dag weer aan te gaan, belde ik op en vroeg ik om hulp. Toch is er één keer geweest dat ik niet kwam en ook niet belde. Ik wilde testen of ik gemist zou worden. Dat was zo. Begeleiding belde mij met de vraag waar ik was. ‘Ik doe er dus toch toe,’ kon ik nu tegen mezelf zeggen en ik ging alsnog.

Wat ik heel fijn heb gevonden op de dagbesteding, is dat ik mijn creativiteit weer kon ontwikkelen. Voordat ik ziek werd, heb ik gestudeerd aan de kunstacademie, werkte ik in opdracht en gaf ik workshops en les in tekenen en schilderen. Ik was mijn vertrouwen in mijn kunnen kwijt. Dat vertrouwen heb ik weer op kunnen bouwen. Niet alleen zijn mijn tekeningen en schilderijen nog terug te vinden in het winkeltje Met Zorg, zelfs het logo heb ik ontworpen. Dat was een hele overwinning! Ook heb ik twee schilderijen gemaakt in opdracht van Jeanet. Dit noemde ik mijn ‘eindexamen’ van de dagbesteding.

Toen ik die zomer vier jaar geleden bij Zorg-Los binnen wandelde, verwachtte ik niet dat mijn herstel zo lang zou duren. Ik dacht dat ik binnen een half jaar mijn traumatherapie zou hebben afgerond en daarna weer aan het werk zou kunnen gaan. Ik weet nog goed dat begeleiding me waarschuwde dat het nog wel eens langer zou kunnen gaan duren voordat ik überhaupt stabiel genoeg was voor therapie. Onzin vond ik dat, maar het bleek waarheid te zijn. Ik had op dat moment bij lange na niet door hoe erg ik was beschadigd. Gelukkig zagen begeleiders dat wel en hebben zij mij geholpen met elk aspect van herstel wat ik nodig had.

Dat ik ondanks mijn contra-indicatie toch die kans heb gekregen, daar ben ik heel erg dankbaar voor. Mede dankzij het totaalpakket aan hulp van Zorg-Los, heb ik mijn leven weer terug kunnen nemen. Vandaag de dag heb ik een baan waar ik met plezier en zelfvertrouwen naartoe ga. Ik werk regelmatig aan mijn tekeningen en schilderijen en ben daarmee actief in de lokale kunstenaarsvereniging. Ik ben dolgelukkig met mijn partner, waar ik bij Zorg-Los verliefd op ben geworden. Het contact met mijn familie en vrienden is hersteld. Moeilijke momenten of dagen blijven, maar ik weet dat ik ze aankan en dat ik er niet alleen voor sta. Dankjewel Zorg-Los en mede-zorgvragers, dat ik na al die jaren worstelen bij jullie heb mogen leren leven.

Milou