Daarom besloot ik om mezelf aan te melden, misschien kon ik iets doen met het maken van sieraden. Mijn favoriete hobby! Wanneer mijn hoofd te vol kwam te zitten, konden ze mij misschien leren hoe ik het leger kon maken. Niet meer vast hoeven te lopen. Op mijn eigen benen kunnen gaan staan door te gaan samenwonen met mijn vriend.

Vanaf het eerste moment dat ik daar binnenkwam voelde ik mij thuis. Ik mocht mezelf zijn, zonder oordelen en veroordelen en dat emotioneerde mij. Alsof ik een warme deken over mij heen kreeg en dat ik mijn dromen waar zou gaan maken.

Wat was ik blij dat ik naar Zorg-Los mocht! Ik was creatief bezig, ik kon knuffelen met de huisdieren en ik kon eindelijk weer eens met een hond aan de wandel. Als het goed weer was, was ik het liefste buiten. Ik ben dol op wandelen, maar met reuma en dystrofie is dat nog wel eens een uitdaging. Challenge accepted! Ik ging regelmatig aan de wandel. Steeds weer een stukje verder. Elke week mocht ik mee naar een speciale manege. Paardrijden mocht ik helaas niet meer, maar het knuffelen met de paarden en wandelen in de natuur vond ik al iets waar ik elke week naar uit keek.

Leren om mezelf te zijn, leren om minder streng voor mezelf te zijn, leren huilen, minder afhankelijk zijn van een ander. Van mezelf gaan houden. Mezelf weer opnieuw leren kennen. Elke begeleider bij Zorg-Los prikte dwars door mij heen als ik deed alsof alles goed ging. Dat vond ik soms onwijs vervelend, maar achteraf gezien was het wel nodig.

Dankzij Zorg-Los weet ik wie ik ben, weet ik dat er mag zijn, heb ik van mezelf leren houden en mijn grenzen te trekken. Zij hebben mij dat duwtje in de rug gegeven en het vertrouwen dat ik net zo belangrijk ben in de wereld als ieder ander. Ik ben belangrijk op mijn eigen(wijze) manier. Ook al gaat het leven met ups en downs, ik geniet van die ups en leer van de downs.

Dankzij Zorg-Los weet ik wie ik ben, weet ik dat er mag zijn, heb ik van mezelf leren houden en mijn grenzen te trekken. Zij hebben mij dat duwtje in de rug gegeven en het vertrouwen dat ik net zo belangrijk ben in de wereld als ieder ander. Ik ben belangrijk op mijn eigen(wijze) manier. Ook al gaat het leven met ups en downs, ik geniet van die ups en leer van de downs.

Inmiddels woon ik dan alweer twee jaar in Nieuwegein, heb ik een baan als inpakker op een beschutte werkplek en ben ik eindelijk mezelf. Ik ga zelfs trouwen op 1 augustus! Soms mis ik Zorg-Los wel hoor, maar gelukkig heb ik de mooie herinneringen nog die
niemand mij meer afpakt.

Dank jullie wel voor elke slappe lach, voor elke traan die ik mocht laten lopen en het leren houden van mezelf.

Liefs, Corina