Ze kwamen bij mij thuis voor de intake. Van te voren (voor het gesprek) was ik heel erg zenuwachtig. Zodra ze binnen stapte gingen de zenuwen weg en ging ik vanzelf in overlevingsmodus. De begeleider pikte dit gelijk op en stelde me gerust. Na een goed/informatief gesprek werd besloten dat ik op een dinsdagochtend samen met mijn moeder langs zou komen bij Zorg-Los. De dinsdag was aangebroken, ik stond alweer stijf van de zenuwen. Maar de rust die er heerste viel meteen op. Tijdens een kopje koffie/thee (voor mij lekker limonade werd besproken dat ze zo gingen paardrijden, er werd gevraagd of ik mee wilde gaan. Ik zei meteen ja!

Even tussendoor wat over mezelf, ik ben jong volwassen en heb Asperger, hierdoor loopt het in mijn dagelijks leven weleens verkeerd. Sinds ik bij Zorg-Los ben voel ik me een stuk beter. Het is een grote familie die elkaar allemaal helpt en gewoon heel gezellig is. Het voelde eigenlijk van het begin af aan goed. We hebben bij Zorg-Los een winkel en met zijn allen maken we steeds leuke en nieuwe dingen om te verkopen. De begeleiders zijn allemaal (op een goede manier) zo gek als een deur. Ik voel me hier goed op mijn plek en begrepen. Bij andere instanties zijn de gesprekken meer “therapie”, bij Zorg-Los wordt dit gewoon door de gehele dag onopvallend gedaan. Verder is een groot verschil dat Zorg-Los altijd voor je klaar staat, zelfs al gaat het in de avond/weekend helemaal fout. Ze blijven op de goede momenten aanwezig zijn.

We lunchen eigenlijk altijd met zijn allen, dit zorgt ervoor dat het lijntje tussen het contact klein blijft. Ook de weekenden zijn heel gezellig. Je hebt weer dat gevoel van rust/veiligheid en familie.

Door stap voor stap alles weer aan te gaan hoop ik een opleiding aan te kunnen.